| Είχα καιρό να ξεμυτίσω από την Αθήνα. Λίγο οι δουλειές λίγο η ρουτίνα, ίσως και η διάθεση με είχαν κλείσει εντός ορίων του πάλαι ποτέ Πολεοδομικού Συγκροτήματος Πρωτευούσης.
Δε χρειάστηκε τελικά όμως μεγάλη σκέψη. Προορισμός το Μαίναλο.
Μια αλλαξιά ρούχα, που χωρούσαν άνετα στην κανούργια μου ταξιδιωτική τσάντα Eastpak, τηλέφωνο στην Ελένη και φύγαμε. Το Μαίναλο είναι για μένα ο κήπος του Θεού με τα έλατα. Δίπλα στο Μαίναλο, υπάρχουν πιο ψηλά βουνά που είναι πνιγμένα στα πουρνάρια. Ναι σαν αυτά τα εναλλακτικά του γάμου.. Και αναρωτιέσαι, μα πως; Γιατί μόνο εδώ έλατα;
Τώρα που το σκέφτομαι, εσύ που με διαβάζεις δεν ξέρω τι τύπος είσαι!
Είσαι του αυτοκινήτου; Συναντάς, ωραίες διαδρομές, χωρίς πολλές οδηγικές απαιτήσεις, αρκεί ο καιρός να είναι καλός. Ανάμεσα στα έλατα το οδικό δίκτυο είναι εκτεταμένο για να σε γυρίσει σε όλα τα χωριά του Μαινάλου, στα λιβάδια του στις πλαγιές του.
Είσαι περιπατητικός τύπος; Ένα υπέροχο πολυδαίδαλο και επαρκώς σηματοδοτημένο δίκτυο μονοπατιών σε φέρνει σε απευθείας επαφή με το Μαίναλο και την πλούσια φύση του. Περπάτημα δίπλα σε ποτάμια, ξεκούραση στις πηγές, βάδισμα στη σκιά των ελάτων, καφεδάκι στα παραδοσιακά καφενεία των χωριών.
Σε 2ώρες ακριβώς ήμασταν ήδη στην καρδιά του Μαινάλου. Περάσαμε το Λεβίδι, συνεχίσαμε προς Βυτίνα και λίγα χλμ μετά ακολουθήσαμε την εσωτερική διαδρομή προς Ελάτη. Απαραίτητη παράκαμψη ήταν προς το Λιμποβίσι , όπου έχει αποκατασταθεί το σπίτι των Κολοκοτρωναίων.
Λίγο μετά το μεσημέρι φτάσαμε στη Στεμνίτσα. Από την νυν πρωτεύουσα ξεκινήσαμε, στην πρώην Πρωτεύουσα φτάσαμε! Τι, δεν το ξέρετε; Η Στεμνίτσα για 9 ολόκληρες ημέρες ήταν η πρωτεύουσα της ελευθερης Ελλάδας μετά την επανάσταση του 21.
Στην πλατεία στο καφενεδάκι, δίπλα στο μεγάλο ρολόι, δεν άντεξα στον πειρασμό. Έφαγα 2 μεγάλα κομμάτια γαλακτομπούρεκο. Ήξερα άλλωστε ότι μετά με περιμένει ένα πολύ φιλόξενο δωμάτιο στον Ξενώνα Μπελαίικο για λίγη ξεκούραση. Με 10 λεπτά ύπνο ανακτώ όλες μου τις δυνάμεις.
Κι έτσι η μέρα έκλεισε με σεργιάννι στα πέτρινα σοκάκια του χωριού, στις βιτρίνες με τα μαγαζάκια αργυροχρυσοχοΐας και εν τέλει για φαγητό στην πλατεία. Το βράδυ είχε έρθει. Μια μέρα γεμάτη είχε περάσει χάρη σε μια απόφαση τις στιγμής. Ήμασταν στον παράδεισο μόλις 2 ώρες μακριά από την Αθήνα. Εκεί στη Στεμνίτσα, την πρώην πρωτεύουσα της ελεύθερης Ελλάδας.
|
